Pau, lo 18 de Julhet de 2018, la societat Vistedit comunica.
La Setmana es mòrta
Ara es al passat que calrà parlar d’aquel jornal qu’aurà durat 23 ans. Amb el son mòrtas las revistas Papagai e Plumalhon.
Dins qualques jorns la societat Vistedit SCOP que lancèt aquelas publicacions existirà pas mai. A la realitat economica ja fòrça complicada s’es ajustada la fin d’ajudas publicas qu’èran indispensablas al foncionament de Vistedit e a portat un còp mortal a nòstra activitat. Sèm donc dins l’obligacion de far un depaus de bilanç e de prononciar la liquidacion de la societat.
Volèm mercejar los que nos an sostenguts, los que nos mandèron de letras de sosten, que nos mandèron de messatges per saber cossí nos podián ajudar. Mas l’ajuda militanta, benevòla pòt pas e deu pas remplaçar las ajudas que nos semblan dever venir tanben de la poténcia publica. En l’ocurréncia avèm pas podut convéncer l’organisme public qu’a per vocacion de sostenir la lenga occitana de nos ajudar a mantenir nòstra activitat dins un temps brac. Lor causida es estada de pas mai ajudar una entrepresa amb pauc d’abonats e donc pauc rendabla.
Sabèm pas se i a un projècte que madura dins qualque burèu per remplaçar nòstras publicacions mas çò que sabèm es que seriá estat mai aisit de tornar bastir quicòm de nòu sus d’unas basas ancianas, amb l’experiéncia de mai de vint ans dins lo domeni de l’edicion de premsa. L’existéncia d’un o de mai d’un jornal, amb de professionals en carga de la recèrca d’informacion, nos sembla una necessitat absoluda dins una politica lingüistica.
Es lo trabalh que faguèt La Setmana pendent d’annadas. Foguèt pas perfiècha mas èra un mejan per far circular l’informacion. La Setmana a servit d’exemple a d’autres, plan al delà del país occitan. Ajudèt a far conéisser als occitans de tala o tala region çò que se fasiá endacòm mai. Tanben nos a parlat del mond, de las realitats politicas, ecologicas, economicas, socialas e autras. Las realitats economicas justament, son duras per la premsa en general, e donc es pièger per la premsa en lenga occitana.
De revistas per mainatges ne cal tanben. Amb quasi 200 numèros de la revista Plumalhon e autantes de la revista Papagai avèm pendent mai de vint ans ajudat los mainatges a dispausar de lectura en lenga nòstra. Èran pas perfièchas tanpauc aquelas revistas mas sabèm l’immense besonh, pel pichons qu’aprenon la lenga, qu’an de poder trobar de causas divèrsas per legir.
Al nom de las doas personas que sèm ara , al nom dels que creèron La Setmana, Papagai e Plumalhon, volèm mercejar los lectors, los abonats, los collaborators benevòles, tots los que nos ajudèron e que participèron a l’aventura. Volèm tanben mercejar l’associacion bretona Keit Vimp Bev, fidèle partenari amb qui avèm partejat l’aventura Plumalhon e Papagai. Òsca a Louarnig, Rouzig e Ya !
Lo trabalh en favor de la lenga s’arrèsta pas per aquò, mas se i a un messatge que podèm mandar uèi es que nos cal èstre exigents e testarruts per que siá menada de faiçon concertada e transparenta una politica lingüistica pensada.
Es a aquela condicion que poirem trabalhar dins una dinamica positiva e collectiva e far espelir de polits projèctes, en particular dins lo domeni de la premsa, per que nòstra lenga contunhe de viure.
La còla de Vistedit