antonio-vidal-garcia Article sul libre Antonio Vidal d'Alem Surre Garcia (Trabucaire, 2001, 196 paginas, edicion bilingüe, traduccion francesa de Francesca Meyruels e Martina Boulanger). 

Article de Pèire Venzac (revista OC, mai de 2002).

Dins las annadas 80 del sègle passat se parlava de pertot de mescladís de mestissatges culturals, e tot aquò dins una rèsta de guèrra freja que congreava ça que la una mena de dubertura planetària, destorbadís e melhorament a l'encòp, coma totas las fins de sègle, rai. Aquò's dins aquel ambient qu'Alem Surre-Garcia escriguèt Antonio Vidal, un roman cortet que remena mai d'un estil literari, en passant aisidament del realisme fantastic al jornal metaforic, pel mejan del poèma o del raconte istoric.

Dintram lèu al dedins d'un jòc de miralhs e de rebats de l'anma ont lo narrador s'engulha dins las consciéncias dels personatges de l'istòria amb l'idèa d'amodar un deute ingeniós que ven « doble despartible » dins l'itinerari yin yangüisat del legeire : « quantes còps crentèri (e crenti uèi encara) de m'èsser enganat, quantes còps manquèri de fe e mandèri a las ortigas Antonio Vidal. I aguèsse pas agut lo laç poderós del lengatge ! Dobti sovent de ma capacitat a m'acarar a una tala astrada, talament aluenchada de la meuna. De l'aver escagassat pendent lo procés, me voliái, cossí dire, reabilitar davant sa memòria. La leca que me pausa lo regim, la voliái far meuna, me l'aprivadar... lo solet biais de subreviure per ieu. »

La lenga es leugièra, sens cap de flaquesas o de longors d'explicas, que nos farga o puslèu nos tòrna fargar, a la manièra d'un roman d'Herman Hesse, la fusion amorosa del poèma e de la pròsa. Las citacions de poèmas a la debuta dels capítols tòrnan dins los mormolhs e las paraulas dels actors del roman o tanben dins la descobèrta « arqueologica » dels quasernets d'Antonio Vidal : alara s'alarga la reflexion sus la dualitat e la fragilitat de l'existéncia. Duala es la vila del libre – nos cal pensar a Budapest –, duala es la realitat ordinària del raconte fàcia a çò d'extraordinari sosjacent a tot çò que se conta.

Antonio Vidal, mai qu'un roman, seriá una mena de crusòl qu'auriá recebut las esséncias e emprentas màgers e mastegadas d'un « uman tròp uman » de l'enfança viatjaira e pluriculturala, a l'image de son autor. Autobiografia, d'un biais, òc-ben, mas biografia d'un autre biais, segurament, per qual que siá.

Aquí una cultura rica e dometja qu'aprodèla una escritura liura de tota question de lenga per pausar amb abeluc maitas questions a l'entorn d'un duèl crudèl amb la vida, la nòstra vida, valent-a-dire despolhar l'escritura de tot artifici ufanós per un less is more, o encara per trobar una nuditat, la de tot començament, tala una gràcia destriada a l'agre de la nuèit, la que nos estropa : « un còp amudit l'espèr, sobra la vida a calòs », coma o escriguèt Antonio Vidal...

Pèire Venzac

*

Presentacion de l'editorAlem Surre Garcia est un de ceux qui ont renouvelé en profondeur l’écriture occitane dans les dernières décennies du XXe siècle.

Publié pour la première fois en 1983, Antonio Vidal, dont on lira ici la version originale occitane et une traduction française due à Françoise Meyruels avec la collaboration de Martine Boulanger, est un récit fascinant, dans la lignée du réalisme fantastique sud-américain. Ecrit aux frontières du réel et d’un autre monde dont l’existence est d’autant plus intensément perçue qu’on n’y pénètre jamais que par effraction, "entre chien et loup", Antonio Vidal est un roman délibérément baroque. Construit comme un labyrinthe policier, il nous fait pénétrer au cœur d’une existence marquée par la contradiction et le doute, jusqu'à ce sentiment du néant qui menace de tout engloutir


La pèsta escarlata - Jack London

mars Pèire Beziat contunha son trabalh de traduccion pel plaser dels lectors occitanofòns.

Ven de sortir en 2021 La Pèsta escarlata de Jack London. Lo libre de 98 paginas es publicat per las Éditions des Régionalismes. Un libre que l'actualitat tornar malaürosament metre en avant.

L'istòria se debana en 2073 e los òmes son vestits de pèls de bèstias…

Lo libre es un raconte d'anticipacion postapocaliptic. Un vielhon, un còp èra professor d’universitat a San Francisco als Estats Units conta los eveniments que se debanèran pel passat : los de la Pèsta Escarlata.

Jornal d'un Jaquet - Sèrgi Viaule

Jornal d'un Jaquet Las Éditions des Régionalisme publiquèt en març de 2021 lo raconte de viatge de Sèrgi Viaule : Jornal d'un Jaquet.

Lo libre de 224 paginas, illustrat, conta l'escoreguda de l'escrivan sul mitic camin de Sant Jacme. Es lo jornal tengut jorn per jorn, pel caminaire, un raconte a l’encòp imatjat e imaginatiu.

Cada caminada, cada experiéncia es unica. La siá, complida pendent dos meses e mièg en 2019, es prigondament generosa e poetica.

L'ombra doça de la nuèch - Robèrt Martí

mars L'ombra doça de la nuèch de Robèrt Martin sortiguèt en 1981 dins la colleccion Atot a cò d'IEO Edicion. Es un roman fantastic : lo temps d'un viatge, ont entre passat e present, dins l'ombra doça de la nuèch, tot capvira.

Extrach – Quora aviá començat ? La memòria se n'èra perduda... Los primièrs signes coneguts èran del sègle passat. De cans estripats, de fuòcs alucats pels crosèls a la sason de sèga, de poses enverenats amb de caronhadas... « Los de Roet », aqueles mots fasián fremesir los dròlles e se claure las femnas. Qual èran ? De paures que l'aganiment aviá acarnassits, disián d'unes, de lops disián los autres, de lops de figura umana. A La Bastida, èrem tranquilles, de memòria d'òme, jamai avián pas gasat Viaur, mas de l'autra part del riu, dins las bedissas, de formas estranhas se passejavan la nuèch. Massòl lo vièlh que pausava de tremalhs a la Combeta, ne perdèt la paraula un matin, mas sos uèlhs totjorn vius disián pro l'òrre espectacle qu'avián contemplat.