Un tèxt de Joan Larzac extrach de son libre Lectura politica de la bíblia (IEO Edicions, 1973, pagina 163).
La revolucion e la fèsta
La fèsta aurà mes de temps per se far reconóisser coma una fòrça politica. Ara es fach. Mai de 1968 foguèt una grand fèsta : sa carga de futur ten per una bona part dins son biais de liberacion joiosa, e per una part benlèu mai granda encara, dins sa tòca de liberacion de la jòia.
Aicesta èra suspècta. Los revolucionaris èran benlèu de sants, mas de sants tristòts e pissa-freg, intellectuals qu'avián pas res a envejar als tecnocrats, militans afalenats qu'an pas jamai pres lo temps de viure. Un Sant Just es tot juste un sant. Se per nos tirar de l'abestiment quotidian per la maquina e lo patron avètz pas a nos prepausar qu'un abestiment de mai per lo militantisme de tota ora e lo partit de longa darrèr l'esquina, plan mercés. Volèm viure ara, e non pas alestir josterranament coma de taupas l'aveniment d'una societat futura que la veirem pas jamai.
E s'es vist espelir sus l'òrle de nòstras societats aquela flòra amfibia que sembla nadar liurament a la susfàcia de totas causas, e que sas tijas moligassas e envertolhadas van pompar finalament dins lo tarrenc capitalista lo chuc de sa subsisténcia. Jausir, ara ? Es qu'aquò's possibles, sens se metre del band dels profitaires ? Lo parasitisme e mai floriguent sus l'abonde de las societats ricas, se noirís a travèrs elas del pilhage dels païses paures e de l'explotacion dels trabalhaires. E metam que poiriátz, sus una iscla desèrta, viure d'amor, d'aiga frèsca e de rasics sauvatges, es tota l'ajuda qu'avètz a portar a los que vivon giblats ?
« Tant qui i a de monde maluroses, me sentissi pas lo drech d'èstre urós » (respondut per Garaudy al Cardinal Danielou, dins una emission televisada aiceste cantava son bonur). Alara tant val dire qu'aurem pas jamai lo drech d'èstre uroses.
Las picas que se lançan revolucionaris e « hippies » nos embarran aital dins un ceucle viciós. Impossible de ne sortir sens una explicitacion de l'escatologia (la vision que l'òm ten de las fins finalas). La fin darrièra, per totes sembla plan que siá lo bonur. Mas los uns lo remeton al grand vèspre, per d'autras generacions. Los autres lo vòlon ara per ara. Aicestes pensan al bonur de l'individú ? Aqueles al bonur de l'umanitat. E botan donc l'acompliment de cadun en defòra de se-meteis, dins la capitada del grop, e dins l'avenir. Es pas benlèu alara lo bonur la fin darrièra, mas la solidaritat. L'òme es comunion. Perqué metre pas lo bonur volontat pels uns dins la comunion que los autres s'i espelisson per lo quite sacrifici d'una mena – e pas que d'una mena – de bonur ? Mas alara es la lucha que ven una fèsta, e mai lo fracàs. E la fèsta ven lo quite mejan de la lucha. Lachem lo mot : es profetica, – preséncia e anóncia a l'encòp de la fèsta a venir. Los crestians nos destriam pas dels autres que per aquela audàcia que nos fa dire : i aurà pas jamai sus la tèrra una fèsta que desliure pas una carga de futur, per que la lucha s'acabarà pas jamai tanpauc. Mas tanben i a dins nòstre « partit festiu » mai qu'una anóncia que trascorrís l'istòria tota : la preséncia de la valor suprèma, lo signe eficaç de l'infinit. Dieu çai i es, e lo cèl es pas solament per deman. [...]
Joan Larzac
Sorsa del tèxt : Lectura politica de la bíblia, IEO Edicions, 1973, pagina 163.
