Sul chaple del 13 de novembre de 2015 a París. Un testimòni publicat dins la revista parisenca lo Vira Solelh (automne de 2016).
Una dimenjada dins la Capitala
S’anonciava bèla aquela dimenjada ! seriá una d’aquelas que se pòt pas oblidar ! una que vos caufa lo còr longamai dins los moments de tristum.
Anava a París pel cap d’an de son amiga Marie.
Dins lo tren que la menava a la Capitala, Sarah se disiá que l’aviá plan meritada sa pausa. Dempuèi de meses que demorava a Montpelhièr per d’estudis de medecina fasiá pas que trabalhar. Èra la darrièra annada davant d’obténer son diplòma.
Èra urosa de reveire sos amics parisencs, son quartièr del 11en arrondiment que li mancava tant ! Mas subretot se languissiá del concèrt al Bataclan que Marie aviá reservadas de bilhetas. Vaquí un idèa de las bonas ! Pensatz-vos « Eagles of Death Metal » ! Aquò seriá una brava capitada ! N’èra segura !
Pichòta Sarah, los as vists aqueles òmes vestits de negre que, tot d’una, se ronsèron dins la sala ? As agut lo temps de comprene que la barbaria èra dintrada amb eles ? L’as ausida aquela mitralhada que vos escampèt pel sòl, paures còrses amolonats, desalenats, gemegaires, pregant en silenci per sa vida.
E tu Daesh ! l’as vista la Sarah ? pichona beluga de vida davant ta ràbia murtrièra ?
Èra tot çò qu’asiras. Aimava la musica, festejar amb d’amics, beure de vin a la terrassa dels cafès. Èra polida, gaujosa, plena de vida ! E sa vida l’as raubada, tu, aqueste divendres del 13 de novembre de 2015.
Aviá 26 ans !
M. B.
