Un article de Joan Fourié dins la revista Lou Felibrige novembre/decembre de 2010.
Agait sus Joan-Ives Casanòva
A la fin de 2009 las edicions Jorn publiquèran un recuelh de tèxtes poetics de Joan-Ives Casanòva atal nomenat ... enfra lei trèus... (limbs). N'avèm parlat dins aquesta revista. Le solaç estivenc me balhèt l'ocasion d'anar mai al rescontre d'aquel autor a travèrs doas autras de sas òbras paregudas en decembre de 2007 : A l'esperduda dau silenci e Trèns per d'aubres mòrts. Una descobèrta que daissa pas de vos far perpensar e de solicitar tan l'intelligéncia que la sensibilitat prigonda de l'arma umana.
Penetrar la cosmogonia poetica de Joan-Ives Casanòva relèva d'una vertadièra aventura interiora, una mena d'ascèsi, de viatge cerebral ont tota la fòrça interpretativa del lector, sens debrembar son poder imaginatiu e l'espandida de sa sensibilitat, se trapan questionats, per dire pas carcinats. Una mesa a l'espròva, una davalhada dins un univers intelectual d'una rigor sens deca.
« L'abséncia trèva totei lei libres... » e Joan-Ives Casanòva nos en afiermís la vertat quitament minerala dins una lenga d'una bèla clartat, un debanadís argumentat a còp d'images, de reflexions, de demostracions, de desvelopaments agulhonats per una intelligéncia totjorn aluserpida, movedissa, agusada e ponhenta.
Joan-Ives Casanòva aima los racontes, las istòrias, la dialectica, la causa dita e escrita. Sos Trèns ne son un exemple remirable. E totjorn aquela puretat clinica de la lenga e de la sintaxi, enfachinament verbiós que decessa pas de nos peltirar, de nos aspirar, de nos menar dins una autra dimension. Una « eternitat pantaiada » tal que l'autor nos la porgís dins son umanitat inagotabla e dins son poder encantator. Segur, Joan-Ives Casanòva se legìs pas d'aise mas la rescompensa es a la cima de la rega, al viradís de la pagina, a la prigondor de l'òbra...
Majoral Joan Fourié
