Un article de Cristian Rapin dins la revista Lo Lugarn numèro 131 en 2019.
Sèrgi Viaule dins son libre novèl, nos conta d’un biais fòrça agradiu, cossí percorreguèt, dins las pesadas d’En Robèrt Loís Stevenson los 300 quilomètres que desseparan lo Puèi de Velai d’Alès. Ruda caminada facha a pica-baston amb l’abrassac sus l’esquina !
D’en primièr nos presenta una revista detalhada del material que s’emportèt. Bona leiçon pels amators cap d’aucèl que se voldrián lançar per camins sens autra preparacion que lor vòlha e lor estrambòrd. Sèrgi insistís sul fach que cal minuciosament preparar l’escomesa, es a dire seleccionar los atrasses e aprene a bivacar. Lo matalàs de campatge es indispensable.
Sàviament equipat, Sèrgi camina sus las dralhas e los sendarèls, las landas e los bòsques : « Lo qu’es acostumat de trevar lo campèstre fa la diferéncia entre las odors d’una establa, d’un fedial o d’una cabrariá. » (p. 44). Per el, lo país es poblat de legendas e d’èstres mitics : « A cada canton, m’espèri retrobar nas e nas amb qualques farfadets, s’es pas nas e nifla amb un lop. » (p. 89). Escriu encara : « Me fondi dins la natura e tot s’endeven. » (p. 96). Nos convida a meditar sus la plaça de l’uman dins la natura : « Soi en armonia totala amb la sang de la tèrra e son bestial. » (p. 103). L’èstre prigond del caminaire penètra totas las sensacions : « Un viatge se fa totjorn en sòmi. » (p. 148).
A 140 ans de distància temporala, Sèrgi se sentís estranhament prèp de son predecessor : « De còps, me ven dins l’idèa de lo sonar pas que per son prenom, Robèrt Loís, coma se l’aviái vertadièrament conegut. » (p. 128). Aquò empacha pas lo Viaule de deplorar que Stevenson se siá daissat enganar per la propaganda francesa. Escriu que : « Los ciutadans que parlavan pas francés èran per el de mond inintelligents » (p. 121).
Sèrgi Viaule, dins las pesadas de Robèrt Loís Stevenson, es en quista d’ideal e o sap clarament : « Cèrqui totjorn lo tresaur dels Visigòts e espèri de lo trobar pas. » (p. 161).
Cristian Rapin