Un tèxt de Fèlix-Marcèl Castan del 26/09/1948, publicat dins lo libre Argumentari (IEO Edicions, Ensages, 1994).
Occitanistas...
Soi content d'apartenir a la còla astruga dels occitanistas... Sa politica, la del flume que camina, per anar fegondar la mar : lo terren e l'escasença deu èsser nòstre mèstre, e menar nòstra rason en fòra de sos limits transitòris. La consciéncia occitanista a per principi un « humour» universal, antitetic de l'« humour » subrerealista : un « humour» clar. L'acte de l'intelligéncia que s'amudís, per far parlar la vertat instantanèa del Tot.
De s'èsser rendut familhar amb l'universalitat de las causas, l'occitanista ignòra pas que lo lengatge es lo començament de l'umanitat. Quand l'univèrs ocupa ta pensada, i a pas plus de plaça que per son nom : l'univèrs, la libertat del pretzfach !
Fèlix-Marcèl Castan
