Dins sa revista À Toulouse de novembre de 2018 e a l'escasença d'un de sos espectacles ont rendèt omenatge a l'editor occitan Francis Loubatières, la vila de Tolosa balhava la paraula a Serge Pey.

En 2012 sortissiá lo libre Mistral abans 'Mirèio' de Maria-Clàudia Gastou. L'autora tornava abondament dins son trabalh sus la genèsi de l'Armana prouvençau. Tornam publicar aicí un extrach de son introduccion (pagina 8).

Cultura. Dins la siá revista mesadièra la vila de Montpelhièr comunica en occitan (març de 2018).

Una arpa que data del sègle XII^en es estata reconstituïda a partir d’un sagèl, aquel de Guilhèm VIII, senhor de Montpelhièr, conservat als archius comunals del Clapàs. Un projèct menat pel CIMM, Centre internacional de las musicas medievalas.

En 2012 dins los Cahiers de l’Observatoire des pratiques linguistiques (pagina 87), Patrick Sauzet publicava un article titolat : Occitan : de l’importance d’être une langue.

A la fin del mes de genièr de 2019 foguèt organizada a Barcelona la Dictada occitana. Lo Centre d'Afrairament Occitano-Catalan (CAOC) que l'organizava comunica :

Se debanarà del 4 al 28 de febrièr de 2019 a Albi al Centre Occitan Ròcaguda (COR) una mòstra sul Felibrige.

Demai lo dissabte 9 de febrièr a 17h, Eric Barthe presentarà una conferéncia titolada : « Mistral e l'influéncia del Felibrge dins Tarn entre 1870 e 1970 ».

Coma cada an a Tolosa, organizadas per de cercaires de l'universitat Joan Jaurés, se debanan dempuèi lo mes de novembre de 2018 las conferéncias dels Dimècres Universitaris Occitans e Catalans (DUOC).

Lo Centre Occitan del País Castrés comunica :

Pel vinten e un còp, joves e mens joves se van tornar trobar per faire prodèl a la lenga nòstra e participar a la tradicionala Dictada Occitana. Lo tèxt serà tirat de l'òbra Còr d'Occitània, escrivans del sègle vint.

Dictada occitana de 2019, lo Cercle Occitan de Narbona comunica :

Dempuèi ongan tretze ans, lo Cercle Occitan de Narbona organiza, lo darrièr dissabte de genièr (doncas lo 26 per ongan), e coma dins un quarantenat de vilas d'Occitània e de França (Albi, Arlas, Castras, Foix, Nimes, París e ne passi) e mai dels Païses Catalans (Barcelona, Valencia) una "dictada" en occitan, espròva acompanhada d'una animacion musicala amb la preséncia de nòstre taulièr amb un molon de libres, CD, DVD e autras besucariás occitanas.

Sortiguèt en 2018 lo libre Atal fasèm de Sèrgi Viaule a cò de IEO-Edicion. Aquí çai jos la critica que ne faguèt Cristian Rapin dins la revista Lo Lugarn numèro 127.

Atal fasèm es lo títol del novèl roman que Sèrgi Viaule nos prepausa. D’intrada declara francament çò qu’a volgut far : escriure un roman « a la Molin » !

Sus los santons de provença, un article de la revista del conselh general de las Bocas de Ròse, Accent de Provence, numèro 263, novembre e decembre de 2016.

Lei santons, au Belem, l’i abitan fa dos sègles

Même si l’existence de crèches est déjà attestée au second siècle de notre ère, c’est bien en Provence que les petits personnages votifs ont impregné la culture populaire dont ils viennent. Passons en revue les principaux.

Se tròba plus en Provença a l’ora d’ara d’argiela cent dau cent dau país. « Mon grand l’anava querre d’escondon au pè de Venturi, mai ara es plus possible e faudriá crompar una argeliera per garantir lo provesiment » me vèn lo santonier. Mai lei provesaires, elei son Provençaus, a Aubanha o a Valàuria.

Lo 15 d'agost de 1911 dins La dépêche du Midi èra publicat un article de Joan Jaurés. Tornava aquí sus la lenga occitana que parlava correntament.

Tornam publicar lo tèxt dins la version occitana que propausava Cristian Laus en 1980 dins son libre Albigés país occitan.

Dins lo libre Contes e cants publicat jos la direccion de Claire Torreilles e Marie-Jeanne Verny (Presses universitaires de la Méditerranée, 2004) Felip Gardy presentava un article titolat : Literatura orala, literatura escricha. A prepaus de Joan-Baptista Fabre, Frederic Mistral e Marcela Delpastre.

Tornam publicar çai jos un extrach d'aquel article ont l'autor torna sus Joan-Baptiste Fabre.

Lo tambornet es un jòc de bala. Ven de l'ancian jòc de Longa Palma que son origina remonta al sègle XVI. Aquò's un espòrt tradicional de la region de Montpelhièr.

Lo pintre Pierre François nasquèt en 1935 a Seta.

Monta a París per s'inscriure als Beaux-Arts. Mas anarà pas al corses. Puslèu, dessenha pels jornals, far d'animacions publicitàrias.

Es grafista abans l'ora, que d'aquel temps lo mot existissiá pas.

París de qué ne disiá a la fin de sa vida ? « Si j’avais vécu à Paris, je n’aurais pas pu peindre, j’aurais été gangrené par ces capitales qui se regardent trop le nombril ».

Lo 27 de genièr de 2018 se debanèt a Montpelhièr una jornada d'estudis ReDoc-LLACS. Portava sus la colleccion « Messatges » de l'IEO (1945-1960).

La comunicacion de Yan Lespoux èra dedicada al numèro manifèst de la revista Oc. Numèro triple per la annadas 1946, 1947 e 1948. Aquela comunicacion es estada publicada sul site Occitanica.

Joan Francé Courouau balhava lo 29 de genièr de 2015 a l'Universitat Paul Valéry a Montpelhièr dins l'encastre de las Jornadas d'Estudi CAPES, una conferéncia titolada : Los mites dins La Santa Estela del Centenari.

Estudiava aquí lo libre de Joan Bodon dins sa relacions als mites. N'identificava quatre.

Presentan çai jos la tièra dels mites citats e per cadun un extrach de la presentacion que ne far Sénher Courouau. Lo ligam vèrs l'article archivat sus Occitanica es a la fin de l'article.

En 2016 per Totsan la cronica occitana del jornal roergat Centre Presse s'interessava a las castanhas, aliment emplematic dels païses occitans, matèria a provèrbis, expressions e cants.

Çai jos lo tèxt :

Temps de castanhas, temps de Totsants, temps del vin novèl o de la citra, temps d'auton... Aital va lo temps !

A ! las castanhas e los castanhièrs ! Lo castanhièr es dich pels especialistas « arbre de civilizacion ». A permés de poder viure e mai de subreviure a de populacions autre temps nombrosas, dins las tèrras siliciosas. Los joves, e mai que los joves, an de mal a imatginar que, abans las trufas, las castanhas an salvat de la fam Segalar e Roergue tot.

Un article de Joan Fourié dins la revista Lou Felibrige mai/junh de 2007.

Agait bartassièr sus la premsa occitanò-felibrenca

Se trapan realitats que s’ameritan d’èstre ditas sens relambi. Atal n’es de comunicar qu’es una necessitat per totes. Comunicar fosquèt totjorn e d’en pertot una volontat de vida, d’afirmacion e un biais, non solament de balhar novèlas o indicas, mas de creacion, de condicionament e de descobèrta.

Un article de Dòna Delcamp dins la revista La Rampelada (numèro 86, 1948). Ortografia modernizada.

Lo buste de Peyrot

Tornavi d'un magre mercat amb un magre sac vèrs la fin de l'occupacion alemanda  passant davant nòstre pichon « Jardin Public », vegèri un fum de mond arremosats, e de soldats verds totes afanats. Intrèri dins lo Jardin : un camion èra prèp de l'estatua de Claude Peyrot ; i aviá de soldats sus un car, de soldats sus d'escalas, de soldats pertots. Enfants e femnas regardavan, muts  s'ausisiá res que los comandaments sec e brèus dels Alemands.