Un tèxt de Robèrt Lafont publicat dins la revista Viure numèro 16 en 1969, ont torna sus l'importància de l'escrich.

Exigéncias nòvas

En sèt ans ara fa, l'occitanisme es passat de la clandestinitat a l'expression publica. Son mòrtas de vergonhas qu'òm se tirassava dempuèi un sègle saique : la d'afortir clarament nòstra destinada de pòble diferenciat, la de parlar occitan dins la normalitat, entre l'usança patesa e l'usança literària ; la d'intervenir dins la vida publica en pegant sus l'engatjament l'adjectiu que nos identifica. Nos veicí enfin rapatriats.

Per aquò una desvirada èra necessària. Se desfà pas una alienacion tan fonsa e venguda foncionala sens i dintrar e la viure a plec. L'istòria trobarà dins totes los tèxtes occitans del darrièr quart de sègle, dins los qu'ai signats de segur, totes los bestorns d'una pensada que se mòtla dins l'endevenença, estent plan dich que l'endevenença essenciala es la sasida mai o mens trastejanta de la realitat nòstra, lo gras de l'alienacion qu'encara se patissiá. Amb aquò a nòstres entorns lo mond s'estrifava : França perdiá son Empèri e mai Argèria, la democracia verbala s'escrancava, los pòbles se descolonizavan, la Revolucion se cambiava los camins. Ieu, soi arribat al fons d'aquel periòde amb dos libres, La Révolution régionaliste e Sur la France. Esprovèri l'an passat, en publicant e dins las polemicas que seguiguèron, lo fons de la carrièra bòrnha. Aviái destapat de consciéncias, mas las consciéncias rajavan pus luènh que mon acte. Aviài destrantalhat l'oposicion, mas l'oposicion se tornava eternament compausar en assimilant una part de la revindicacion occitana. Ma generacion aurà amolonat las rasons d'èstre occitan. Mas aquelas rasons fan pas qu'un molon ont cadun ven per la tria. Cal passar al singular.

Lo singular, lo tròbi dins lo vèrs de Roland Pecot : « Avèm decidit d'aver rason ». Una frasa que substituís a l'analisi de l'alienacion la practica de la desalienacion. Òc, s'es pas jamai res pogut faire de positiu, res que cambièsse l'òrdre impausat de las causas (desòrdre sempre vestit en òrdre per los qu'an lo poder) sens aquela cresença en se, sens aquel crèire, aquel biais de jogar sa vida dins l'acte e la vida d'un pòble dins l'istòria encaminada.

Fau lo saut. De l'autre costat de la muralha que tapava la carrièra. Del còp me sembla d'apartenir a una generacion perduda. Totas las generacions son perdudas, caduna en son torn, e la que uèi pren la paraula perdrà la votz. Las generacions tomban. Los òmes las traversan, e l'accion va d'abans.

Mas aitanlèu, cal parlar d'exigéncias. Sens exigéncias, aquel crèire seriá bufèc. Nos devèm mesurar amb l'importància de l'adesion que nos donam. Aquí ont sèm plaçats ara. Ont « Viure » pren son sentit total e, pro plan dich, sevèr.

Avèm rason al nom d'un pòble encara mut en tant que pòble, encara alienat. Se volèm pas èstre embarrats dins una mistica, que dins lo cas mens perilhós, tornariá al Felibritge e dins lo cas mai menaçós virariá a un nationalisme coma se'n vegèt e se'n vei de pertot, aquel pòble nos lo cal lo pus lèu possible montar al nivèl d'ausida e de paraula. Aquò vòl dire qu'una literatura de desalienacion es una literatura de comunicacion e que la devèm faire, e que capite. Es un esfòrç sus nosautres, quines que sián nòstres mèstres d'escriure, immediatament demandat per lo moment. Quand disi aquò, me ven pas dins l'idèa una literatura de militantisme, mas una cèrca de la votz urgenta, comunicabla, sostenguda per plan mai que per lo libre. Se sap que sèm al temps que las muralhas parlan. E tanplan l'aire. Bastigam al pòble nòstre una demorança jornadièra de poèmas.

Mas escotem-lo, aquel pòble. El viu. Nosautres podèm pas viure per el. El parla. Podèm pas que parlar en son nom. Aquò significa una atencion portada als problèmas de la vida vidanta que Viure a entamenada, mas qu'es luènh encara d'èstre satisfasenta, un engatjament dins las luchas socialas qu'a pro pena comença.

Podèm pas mai fugir. O caliá pas prene la responsabilitat d'escriure en òc, de pensar en òc. La pensada engatja. L'escrich es una força.

Robèrt Lafont

Sorsa : revista Viure numèro 16, 1969.


Totèm : lo camèl de Besièrs

Camèl de Besièrs

En 2017 sortiguèt la revista Los rocaires numèro 2 amb de contes suls animals totemics.

Los romans de Cristian Chaumont

Los darrièrs romans de Christan Chaumont

Cristian Chaumont publiquèt son primièr libre en 2010 a IEO Edicions, un roman policièr d'un pauc mai de cent paginas que revolucionèt pas las letras occitanas mas qu'aviá alara lo merite de donar a la literatura nòstra un libre dins un genre un pauc delaissat : lo policièr.

Tolosa : centre d'excelléncia de l'OTAN dedicat a l'espaci

Espaci

Al mes de julhet de 2023 se dubriguèt a Tolosa un centre d'excelléncia de l'OTAN dedicat a l'espaci.

Loís Alibèrt : Renaissença catalana e Renaissença occitana (1933)

Loís Alibèrt e Pompeu Fabra en 1933

Un tèxt de Loís Alibert publicat dins la revista Oc numèro 10-11 de 1933.

Sèrgi Viaule : critica del libre 'Novèlas exemplaras' de Miguel de Cervantes

Miguel de Cervantes

En octobre de 2020 sortissiá lo libre Novèlas exemplaras de Miguel de Cervantes. Sèrgi Viaule ne fasiá la critica.